Η ανθρωπιά στο μεγαλείο της.Μάθημα ζωής απο την Κάλυμνο!Γράφει η Ελεονώρα Δοντά

Είπα να κάνω ένα ταξίδι για να ξεκουραστώ και να ηρεμήσω.Αυτό το ταξίδι όμως έγινε ο λόγος να δω κάτι που ίσως είχα ξεχάσει ότι υπάρχει.ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Πήρα το καράβι της γραμμής και έφτασα στην όμορφη Κάλυμνο!Μόλις βγήκα από το καράβι είδα το λιμάνι γεμάτο απο λαθρομετανάστες.Και ανάμεσα τους ντόπιους,καλύμνιους που τους έλεγαν να τους ακολουθήσουν,για να τους δώσουν ένα πιάτο φαγητό,και ίσως ενα χώρο για να μείνουν.Δεν έχασα χρόνο ,τους ακολούθησα.!

Έφτασα λοιπόν,στα λεγόμενα <ΣΦΑΓΕΊΑ> της Καλύμνου.Εκεί γνώρισα την ομάδα εθελοντών μαγείρων Καλύμνου.Γυναίκες και άντρες,άλλοι με γεμάτη την καθημερινότητα τους,και άλλοι που δεν πρόλαβαν καν να ξεκουραστούν απο την τουριστική σεζον.

Όλοι μαζί,για ένα σκοπό.Να προσφέρουν με οποιοδήποτε τρόπο μπορούν το χαμόγελο σε αυτούς τους ανθρώπους.Τους ρώτησα γιατί:-ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ μου απάντησαν.Στη συνέχεια τους ρώτησα αν τους βοηθάει κάποιος και ποιο είναι το πρόγραμμα τους.Απο τις 9 το πρωί ξεκινάνε το μαγείρεμα σε μια αίθουσα που τους έχει παραχωρήσει ο Δήμος,χρησειμοποιώντας υλίκα που τους έχουν δορίσει διάφοροι οργανισμοί,μαγαζάτορες και τρόφιμα που ίσως έχουν αγοράσει οι ίδιοι...

Η δράση τους όμως δεν σταματάει εκεί,διότι ακριβώς δίπλα απο τον χώρο που σερβίρετε το φαγητό(στα σφαγεία)τους έχουν παραχωρήσει χώρο με κουκέτες για να κοιμούνται εκεί.Ο χώρος είναι μικρός για αυτό συνήθιως εκεί θα μείνουν έγκυες γυναίκες με παιδιά και ηλικιωμένοι ανθρώποι.Πήγα να μπώ μέσα να δω πως είναι τα κρεβάτια στην πόρτα ήταν ένας 19χρονος,πατέρας δύο παιδιών,μου είπε <αυτό είναι το σπίτι μου τώρα,πέρασε να το δείς>Δάκρυσα.

Έβαλα γρήγορα τα γυαλιά μου,για να μην με δεί.Και τότε έφτασε η ώρα του φαγητού.Σε άσπρα πλαστικά μπολάκια έβαζαν το φαγητό και ένας απο κάθε οικογένεια έπερνε φαγητό για όλους.Όποιος ήθελε και δεύτερη μερίδα μπορούσε να ξανά πάρει.(ΠΡΟΤΙΜΟΎΣΑΝ ΝΑ ΠΕΡΙΣΕΥΕΙ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΠΑΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΦΤΑΣΕΙ).Έρχεται μία μητερα,Μπορώ να έχω λίγο γάλα είπε, κρατώντας στην αγκαλιά το παιδί της που είχε σπαράξει από το κλάμα(βλέπε φωτογραφια).

Μία γυναίκα απο την ομάδα εθελοντών μαγείρων έτρεξε και το πήρε αγκαλιά,του έδωσε ενα αρκουδάκι,εκείνο χαμογέλασε και την αγκάλιασε σφιχτά..Στο πρόσωπο της μητέρας το σχηματίστηκε αυτο το αγνό και καθαρό χαμόγελο της ευχαρίστησης.Δεν μίλησε,κοίταξε μόνο τον ουρανό..

Εμένα δεν με ήξεραν,με είδαν που έβγαζα φωτογραφίες,που κοιτούσα ίσως λίγο περίεργα,τότε ήρθε μια έγκυος κοπέλα και με ρώτησε αν μπορούμε να βγάλουμε φωτογραφία,της είπα ναι.Βγάλαμε,με ρώτησε πως με λένε,μετά μου γνώρισε την οικογένεια της.

Μου είπαν την ιστορία τους(δεν θα σας κουράσω με αυτην)απο τα λόγια τους θα σας μεταφέρω μόνο:αυτοί οι άνθρωποι μας έκαναν να νοιώσουμε οτι δεν φύγαμε ποτέ απο το σπίτι μας..και τότε έρχεται ένας κύριος,μεγάλος σε ηλικία.Μου λέει μπορώ να σε ρωτήσω κάτι(φορούσα τζιν παντελόνι με σκισήματα).Γιατί φοράς τρύπιο παντελόνι;Του απάντησα  για πλάκα ,πως δεν έχω λεφτά να πάρω καινουργιο.-

Έχουν μαζέψει αρκετά ρούχα για εμάς,έλα μαζί μου,μπορεί να βρείς κάτι.Άκρα του τάφου σιωπή απο εμένα και απο την ομάδα.ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΕΝΟΙΩΣΑ ΝΑ ΓΕΜΙΖΩ ΑΠΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ.τον αγκάλιασα και του είπα πως είναι μόδα,χαμογέλασε.

Το ίδιο βράδυ θα έφευγαν για γερμανία,με αποχαιρέτησαν.Όπως είχα αγκαλία το παιδάκι έπιασε τα γυαλιά μου και τα έβαλε,το άφησα  κάτω και άρχισε να χορεύει απο την χαρά του.Του είπα κράτησε τα,με κοίταξε με απορία.

Του ξανά λεω μπορείς να τα κρατήσεις,τα έδωσε στην μαμά του,για να μην την ενοχλεί ο ήλιος στο ταξίδι που θα κάνουν.Η κοπέλα ήταν στην ηλικία μου,είχε δυό παιδιά.Βγάλαμε φωτογραφίες,πολλές φωτογραφίες,τότε είπε ο άντρας της πως θα ήθελε και αυτος ένα ζευγαρι γυαλιά(για πλάκα)και αμέσως η Νίκα (εθελοντής μαγείρισσα)του έδωσε τα δικά της.ΌΧΙ ΌΧΙ είπε,δεν το εννούσα,κράτα τα του απάντησε,την αγκάλιασε τόσο σφυχτά λες και του είχε δώσει ολόκληρο σπίτι.!

Δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ είπαν.Σας ευχαριστούμε για όλα και έφυγαν για μία νέα αρχή..

Ποιός ξέρει που θα καταλήξουν,αν θα τα καταφέρουν η όχι,αν θα βρουν την ευτιχία που ψάχνουν.Εγώ πάντως θα τους ευχαριστώ αιώνια,γιατί μου έμαθαν να είμαι άνθρωπος.